Batan güneş olana dek beklemeyin…

Mevsim geçişleri her daim değişimi hatırlatır insana, hüzün, mutluluk ve heyecan taşır içinde. Bir yerde zamanın ve sabrın yenilediği ve iyileştirdiği gerçeğini de mevsimlerden anlamak mümkün. Doğanın dili yok fakat onunla iyi anlaştığında sana tüm gerçekleri anlatıyor. Mevsim ile zaman kardeş mi bilmiyorum ama birlikte yolculuk etmeyi seven iki arkadaş oldukları kesin. İnsan da bir alem, onunda mevsimleri var. Belki dört belki de on dört. Yaz günü başına karlar yağan üstatlar gördük, yazı kışa çevrilen. Kimisi ise sonbahar yapraklarını gidişi eder sevdiğinin, düşen bir yaprak görürsen beni hatırla. Sonrası unutamam seni demez de, her mevsim içimden gelip geçersin der. Diğer taraftan, mevsim bahar olunca gönlün aşk ile dolduğunu söyleyen ve mutluluğun baharla geldiğini anlatan şairler var.

Şimdilerde günümüze bakmaya korkar oldum, zaferleri daha büyük olsun diye tüm iyilikleri ayaklarının altına almış insanoğlu. Şimdilerde insanoğlunun mevsimi hep kara kış. İyi karakter de doğanın bir meyvesidir ya, olgunlaşmadan çürümeye yüz tutmuş değerlerimiz. Sevginin olmadığı yerde iyilikte barınamadı, topladı valizini görünmezlikte kayboldu. Düşüncede özgür olsa da, konuşurken yatsıda sönecek mumları yaktı. Her birimiz diğeriyle çatışma halinde, anlamak ve dinlemede, sağ duyulu davranmakta zorluk çeker olduk. Dinlemeden konuşmanın da bir adabı olduğunu unuttuk. Beşikten mezara yaptığımız bu yolculukta çok az şeyden keyif alarak bu zamanı kalp gözümüzü kapatmak için harcadık. Evet, şimdilerde doğaya baktığımızda hayranlık uyanmaz oldu içimizde, yağmur yağdığında hava kötü, güneş açtığında çok sıcak dedik. Keşfedilmeyi hak etmiş doğayla iyi geçinemedik.

Yine bir mevsim geçişindeyiz ve değişen sadece mevsim değil maalesef. Evet hiçbirimiz kusursuz değiliz. Tam anlamıyla mükemmel olmak da imkansız, ancak insan olma yolunda mertebelerden geçip hayat yolunda ilerlemeye çalışıyoruz. Öyle ki; gecenin kör vaktinde elinde fenerle ‘’insan arıyorum’’ diyen Diyojen misali bizlerde insanlığımızı arıyoruz. Yaradan insanı sopayla değil de zamanla terbiye edermiş, iyilik ve sevgiyle zamanı yerinde kullanarak geriye ertelenmemiş mutluluklar bırakarak, bugünün işini yarına bırakmayarak, verdiğin yaşam savaşını onurlu bir şekilde kazanarak göçüp gitmek var bu dünyadan. Sen mevsimler gibisin değişirsin diyen melodiye inat, değişimin sadece kendini geliştirmekle olması gerektiği bilincinde, her gün yeni bir sen yarat.

Velhasıl kelam;

Yaprak nasıl düşerse akıp kaybolan suya,

Ruh öyle yollanır uyanılmaz bir uykuya,

Duymaz bu ânda taş gibi kalbinde bir sızı:

Farketmez anne toprak ölüm mâceramızı.

Yahya Kemal Beyatlı