Kalabalığın Ortasında Bir Sen

Hıncahınç doldurduğum yerde koca bir boşluk var şimdi. Uzun zaman sonra ilk defa ne hissettiğimi düşünüyorum uzun uzun… Kendime varmak için çıktığım bu yolda önce kendimi terketmem gerekiyor anladım. İnsan ancak uzaktan bakınca görebiliyor çırılçıplak gerçeği. Ne zor insan olmak; insan olmak ne kolay.

Düşüncelerini kelimelere dökmek kadar basit olsa keşke yaşamak. Keşke her bildiğimizi dilimizden döküldüğü kadar kolay uygulasak. Ne zor insan olmak; insan olmak ne kolay… Her gün sadece hayatta kalmak için verdiğin onca mücadele, bir yerlere bir şeylere yetişmek için ettiğin o “acele”

Peki sence kendinden giderek kendine varır mı İnsan? En çok kendini terkederek kendine sarılır mı? Sahi! Sen hiç kendine sarıldın mı? Ya da en son ne zaman sarıldın? Kemiklerini kırarcasına, canını canına katıp tam olurcasına kucakladın mı kendini? Omuzlarından öptün mü mesela, onca yükü taşıyan omuzlarını… Ayaklarına bakıp; “Ne çok yol aldık seninle, ne dağlar aştık” dedin mi? Sanmıyorum… ama bugün tamda bunu yapman için harika bir gün, evren sen tamda bu satırları okurken sana canı gönülden kendine sarılman için kocaman bir fırsat sunuyor. Sahip olduklarından çok olamadıklarını, yapabildiklerinden çok yapamadıklarını düşündüğün her an en çok sen terkediyorsun seni. Dur diyemem sana ama yavaşla, bak diyemem ama gör; derin bir nefes al, yalnız değilsin. Sen, ben ve milyonlarca insan bugün yine hayatında güzel bir şeyler olsun diye umut ederek çıktı evinden.

Uzun bir uykudan uyanmış gibiyim. Uzun zamandır kendimi görmemiş, aynaya bakmamış gibi… Seni çok özledim. Işık saçtığın, umudunla etrafında ki herkesi aydınlattığın günleri çok özledim.

Kimsede olmayan bir şey var sende, biliyorum; sende biliyorsun görüyorum. Şimdilerde zor geçen kışın soğuğundan yorulmuş yaprakların ama hala yeşiller… Bahara kadar gel; Bekliyorum.