Son yıllarda çok duyar olduk bu sözü. ‘’Gerçekten sevdiğim insan sayısı iki elin parmaklarını geçmez.’’ Onlar dışında diğer insanları sevememek bizim suçumuz mu? Yoksa saygı ve sevgi başta olmak üzere değerlerini hiçe sayan insanları nasıl sevebiliriz? Kendini kıyafetiyle, eşiyle, işiyle ispatlamaya çalışanları nasıl sevebiliriz? Yaşamın amacını bir dakika bile sorgulamayan, önüne sunulan şeyleri düşünmeden sömüren, vizyonunun darlığını göremeyen insanları nasıl sevebiliriz?
Bugün insanların, etrafına, doğaya, hayvanlara ve kendisine dahası insanın insana yaptıklarına bakıldığında sevmek için bir neden de bulmak zorlaşıyor. Her sene yönetmelik değiştirip gittikçe bitirmeyi hatta kazanmayı zorlaştırarak çocuklara gençliklerini zindan eden eğitim sistemini yönetenleri sevmeyebilirsiniz, trene tramvaya, otobüse savaşa gider gibi binmeye çalışan insanları sevmeyebilirsiniz, bin türlü yalan söyleyip mal satmaya ve adamına göre fiyat söyleyen esnafı sevmeyebilirsiniz, devlet kapısında saatlerce hatta günlerce aylarca süründürecek kadar beter düzenlemeler koyanları sevmeyebilirsiniz, sağlık sistemini hastanelerde bir ameliyat için aylarca sonraya gün verecek hale getirenleri sevmeyebilirsiniz, hakkınızı vermeyenleri sevmeyebilirsiniz, dünya üstündeki tüm canlıları defalarca yok edecek kadar silahlanan insanları sevmeyebilirsiniz.
Ancak yine de tüm bunlara rağmen küçük bir çocuğun gülümsemesi, fazlaca yaş almış bir teyzenin kedi ile sevgi dolu selamlaşması gülümsemenize sebep oluyorsa, çevrenize iyilik ve sevgi dolu bakabiliyorsanız ve zorda kalmış bir insana yardım edebiliyorsanız, ne mutlu size. Bu sabah, yaşlı bir amca, bir yandan bastonuyla dengesini sağlamaya çalışıp, bir yandan da ağırca bir çantayı taşıyarak bir yokuşu çıkmaya çalışıyordu. Yanından bir sürü insan geçti elini kolunu sallaya sallaya, hiçbiri de umursamadı. İşte bu anlarda ister istemez sorguluyorsunuz insanlığı. Bu kadar umursamaz, bu kadar duyarsız, bu kadar ruhsuz olabildiği için. Onu bitkilerden ayıran tüm duygu ve düşüncelerden uzakta kaldığı için.
Demem o ki; içimiz de umursamazlık ve bencillik barındırarak Sevmeyelim insanları, fakat insan olduğumuzu da unutmayalım!
İnsanların elleriyle kazandıkları (yaptıkları) yüzünden karada ve denizde bozulma meydana geldi. Böylece (yanlış yoldan) dönsünler diye (Allah onların) yaptıklarının bir kısmını onlara tattırır.
*Rum 41