Turizm kenti Antalya, yerli ve yabancı tatilcilerin en çok tercih ettiği yerlerin başında geliyor. Pandemi’nin başlamasıyla birlikte kapanan otellerde çalışan nitelikli personellerin pek çoğu farklı sektörlere yöneldiler. Dolayısıyla son yıllarda sektörün en büyük sıkıntısı personel. Servis, lojman, sigorta ve asgari ücret üzerindeki maaşı ile özellikle servis elamanlarında büyük açık görünüyor. Turizm çalışanlarının en büyük sıkıntısı aslında yıllardır süregelen sezonluk işçi olarak çalışmaları. Yaz boyu devam edip kış mevsiminde işsiz kalmaları personeli sektörden de soğuttu.
Dolaysıyla da özellikle geçici gözüyle bakılan personel değersizleştirilince dönmemek üzere doğdukları ya da on iki ay doyacakları yerlere gittiler.
İşsiz kalan on binlerce turizm emekçisi sektöre küstü. Belki de iç yüzünde aşamadıkları çok daha fazla sorunla savaşmak zorundalardı ama yine de işlerine dört elle sarılıp, yüzlerindeki gülümsemelerini, pozitif enerjilerini konaklayan misafirlerinden esirgemediler. Ta ki pandemi ile tüm umutları sönene kadar. Pandemi sonrası birkaç otelde konaklama şansım oldu. Maalesef ki göz teması kurmayan, sesini duymayan hatta dilini anlamayan onlarca personel. Öte yandan temizlik konusu daha fazla önem kazanması gerekirken rica minnet temizletilmeye çalışan odalar. Aslında ilgimi çeken en önemli unsur ise, şahıs otellerinde mesleki tecrübesi olmamasına karşın sırf akraba, tanıdık olgusuyla iş veriliyor olması.
Geleceğinden kaygılı personel bu kaygısı dışında istediği her an ailesini göremeden, evinden uzak, zamanının birçoğunu lojmanda geçirmek zorunda kalırken diğer taraftan da mesleki motivasyonunu sürekli işçi olarak taçlandırmak istedi. Sonuç ise, planlayamadığı geleceği için farklı sektörlerde kendine yer edinmek oldu.
Yüzlerce yüksek okul ve fakülte, belediyelerin ve özel sektörlerin eğitim kursları, sertifika programları yüzlerce, binlerce gencimizi Turizm’e hazırlıyor.
Peki bunca genci turizm sektöründe işletmeler yararına gerçekten doğru ve verimli kullanabiliyor muz?
Kesinlikle hayır!